شواهد نشان می دهد مدت ها قبل از اینکه از قدرت و سرعت اسب ها برای اهداف اسب سواری و حمل و نقل استفاده شود ، آنها در ابتدا به عنوان یک منبع غذایی استفاده می شدند.
شواهد نشان می دهد مدت ها قبل از اینکه از قدرت و سرعت اسب ها برای اهداف اسب سواری و حمل و نقل استفاده شود ، آنها در ابتدا به عنوان یک منبع غذایی استفاده می شدند.
گرچه دقیقا معلوم نیست که چه زمانی اسب ها برای اولین بار اهلی شده و سوار آن ها شدند اما مشخص است که آن ها برای اهداف شکار، برای کشیدن ارابه ها، حمل و نقل تدارکات، رفتن به جنگ های بی شمار و برای کشاورزی استفاده می شدند.با پیشرفت هایی که در آموزش اسب ها و تجهیزات استفاده شده برای سوارکاری به وجود آمد، اسب سواری تبدیل به یک کار ایمن تر و راحت تر شد، که به اسب ها اجازه می داد تا برای شماری از اهداف استفاده شوند.
امروزه مهارت های اسب سواری یادگرفته شده در طی سالیان زیاد امتحان خود را پس داده اند،گسترش یافته اند و به تمام دنیا آموخته شده اند. اسب ها اکنون نه تنها برای مسابقه پرورش و آموزش داده می شوند بلکه برای کار و به عنوان اسب های تفریحی برای شماری از فعالیت های اسب سواری و حمل و نقل نیز استفاده می شوند.
تا به امروز، یافته های خاص، و تاریخ های تقریبی خاصی برایمان روشن شده است:
در منطقه ی نئولیتیک در حدود ۵۰۰۰ تا ۴۲۰۰ سال قبل از میلاد بود که بقایای اسب ها همراه با بقایای گاو و گوسفند کشف شد.
اسب ها برای قربانی کردن و همچنین به عنوان منبع غذایی استفاده می شدند و در منطقه ی رود ولگا در استپ های اوراسیا کشف شدند.
حدود ۴۲۰۰ سال قبل از میلاد ، دوباره در استپ ها، چماق هایی پیدا شدند که اهلی کردن پیشین اسب را نشان می دادند.
حدود ۳۵۰۰ سال قبل از میلاد در تمدن بوتای در قزاقستان شمالی ،به نظر می رسد از اسب های سواری به عنوان ابزاری برای شکار و همچنین منبعی برای غذا استفاده می کردند.
در ۲۰۰۰ سال پیش از میلاد تمدن آندرونوو (تمدن سینتاشتا نیز خوانده می شود) تصور می شود چرخ پره دار و ارابه اختراع کردند. تمدن سینتاشتا در کوهستان اورال بود که بخشی از مرز بین اروپا و آسیا را تشکیل می دهد. این تمدن مربوط به مکانی که سینتاشتا نامیده می شد در بالای رودخانه ی اورال است که چرخ های پره دار و ارابه در آن جا کشف شد.
آموزش اسب ها یک روند طولانی مدت بوده است، در اوایل ۱۴۰۰ سال قبل از میلاد یک تعلیم دهنده ی اسب از ترکیه به نام کیکولی از شرطی سازی و تکنیک های آموزشی مانند آموزش فاصله ای و استفاده از دوره های طولانی پیاده روی، یورتمه رفتن و چهارنعل رفتن به منظور آماده سازی اسب های ارابه برای جنگ استفاده می کرد.
شواهد بیشتری وجود دارد که نشان می دهد ارابه ها در طی عصر برونز و آهن استفاده می شده اند.
حدود ۱۳۰۰ سال قبل از میلاد مایسنین ها(افرادی که اهل شهر مایسنین در یونان قدیم بودند) از ارابه ها استفاده نمودند تا به جنگ بروند.
تا سال ۱۳۰۰ قبل از میلاد استفاده از ارابه ها در جنگ ها در اوج خودش بود گرچه شواهد نشان می دهد که این کار در ۴۰۰ سال قبل از میلاد تقریبا به پایان رسید.
ارابه ها در رایج ترین شکل توسط دو، سه یا چهار اسب کشیده می شدند.
در چین طی سلسله ی شانگ (سلسله ی یین نیز خوانده می شود) در حدود ۱۲۰۰ سال قبل از میلاد استفاده از ارابه بیشتر شایع شد.
مسابقات ارابه سواری در قسطنطنیه مشهور شد و حدود ۶۸۰ سال قبل از میلاد به بازی های المپیک اضافه شد و در میدان مسابقات هیپودروم اتفاق افتاد.
اسب ها در ابتدا با نیروی تهاجمی بالا تا حدود ۳۵۰ سال قبل از میلاد آموزش داده می شدند تا زمانیکه تکنیک های خاص گزنفون به تغییر شیوه ی برخورد و آموزش اسب ها کمک کرد. گزنفون کتابی در زمینه اسب سواری نوشت که در آن اطلاعاتی درمورد نحوه ی انتخاب یک کره اسب جوان ، نحوه ی انتخاب اسب مسن تر، نحوه ی مراقبت، نظافت و رام کردن درست ،طریقه ی سوار شدن، وضعیت قرار گرفتن و آموزش سوارکاران، آموزش پیشرفته ، تجهیزات برای جنگ، راندن اسب های سریع و کند، ساختن یک اسب نمایشی، ساختن یک رژه ی اسب و درمورد گازگرفتن ، شرح می دهد.
طی قرون وسطی شوالیه ها زمانیکه به نبرد می رفتند سوار بر اسب بودند.
استفاده از سواره نظام سبک که در آن اسب و سوار;ار زره سبک دارند، حمل سلاح های سبک مانند تیر و کمان ها، نیزه ها و بعدها با اسلحه ، توسط بسیاری از تمدن ها مانند مصریان ، هون ها، ترک ها و مغول ها مورد استفاده قرار گرفت. اسب ها باید سریع و چابک می بودند و نباید آن ها و یا سوارکارانشان به سنگینی زره به تن می کردند، نژاد های اسب های سبکی مانند نژاد عرب و آخال تکه استفاده می شدند.
اسب های با وزن متوسط در عصر آهن برای اصلاح افزایش وزن با زره استفاده می شدند و همچنین برای اینکه اسب ها بتوانند ارابه های سنگین تر، واگن های تدارکات و مخازن نظامی را بکشند. نژادهای اسبی مانند فریزین ، اندلسی و لیپیزان به دلیل قدرت و چابکی شان استفاده می شدند.
تکنیک های کلاسیک اسب سواری که امروزه مورد استفاده قرار می گیرند، تحت تاثیر آلویس پوداجسکی است که در سال ۱۸۰۹ به دنیا آمد و در ۱۹۷۳ از دنیا رفت. پوداجسکی رییس مدرسه اسب سواری اسپانیایی وین در سال ۱۹۳۹ شد. او برنده ی یک مدال برنز المپیک در زمینه ی سوارکاری نمایشی اسب ، یک نویسنده و یک تعلیم دهنده نیز بود. پوداجسکی کتاب هایی نوشت که آموزش اسب و سوارکار را از اصول پایه تا تکنیک های پیشرفته تر تشریح می کرد.
پوداجسکی همچنین بخاطر نجات دادن نریان های زیبای مدرسه ی سوارکاری اسپانیایی از کشته شدن طی جنگ جهانی دوم از طریق رابطه ی دوستی اش با ژنرال پتن ، همچنین به منظور تحت حفاظت آمریکا قرار دادن نریان ها و برای نجات چندین اسب که در پیبر توقیف شده بودند با خارج کردن آن ها از مسیرهای خطرناک تا اتریش ، مشهور است.
نظرات کاربران ( 0 نظر )