اگر طرفدار مسابقات پرش نمایشی با اسب در دهه ۶۰ و ۷۰ میلادی بوده باشید، اسم خاصی وجود داشت که توجه همگان را به خود جلب می کرد. ورزش پرش نمایشی به خصوص در بریتانیا دنبال کنندگان بی همتایی داشت. در آن سالها سالنامه هایی وجود داشت که تصاویر ورزشکاران و سوارکاران را چاپ می کرد و شوق و ذوقی برای جماعت ستایش کننده و طرفداران آنها بود. شرکت‌های اسپانسر اسم خود را به عنوان پیشوند اسم اسبها می‌گذاشتند و هوادارانی که در مورد مدل موی اسبها برای مجله “دم ها و یالها” متن میفرستاند. اما از تمام این استادیوم هایی که پر از اسب های سواری قد بلند بودند، اسب عجیب الخلقه ای پدیدار شد  که البته بسیار هم با استعداد بود.  اسب پاکوتاه ای که استرولر نام داشت با ۱۴۲ سانت قد، از نژاد ترکیبی کنمارا/ تروبرد که با اعتماد به نفس و هدفمند بود.

باوجود ریز نقش بودنش  میتوانست همانند بهترین اسب های دنیا بلند پرش کند، در اکثر مواقع نیز ۸ اینچ از نزدیک ترین رقیب خود کوچکتر بود.  استرولر در سال ۱۹۵۰ به دنیا آمد و در آغاز به صورت عمده با بقیه اسب ها از ایرلند به یک معامله گر فروخته شد و بعد برای دختر تد کریپس خریداری شد، تا زمانی که خود او فهمید چه جواهری را از دست داده است. تد، استرولر را به رالف کوکس فروخت، مزرعه داری در نزدیکی نیو میلتون که چیزهایی راجع به اسب ها و ورزش پرش نمایشی می دانست.

استرولر کهر رنگ تنها اسب پاکوتاهی بود که توانست در رقابت های پرش نمایشی المپیک شرکت کند. او عضو تیم بریتانیا بود که در المپیک ۱۹۶۸ مکزیک شرکت کرد و  سوارکار او ماریان کوکس بود. بیل اشتین کراس و اسنو بند برنده مدال طلا شدند در حالی که ماریون و استرولر مدال نقره  را، تنها با ۴ خطا بیشتر از اشتین کراس تصاحب کردند. استرولر در رقابت انفرادی بین دو اسبی بود که توانستند مسیر ها را بدون خطا طی کنند.

در سال ۱۹۶۷ ماریون با استرولر برنده دربی هیکستد شد و تنها اسب پا کوتاهی بود که این عنوان را از آن خود کرد. این اسب و سوار برنده مدال طلای ویل هیکستد برای کسب امتیاز در مسابقه اصلی آن سال و برنده متوالی ۵ دوره از این رقابت ها از سال ۱۹۶۵ تا۱۹۷۰ بودند. استرولر در بیست سالگی  برنده دربی هامبورگ سال ۱۹۷۰ شد. این اسب و سوار در کل ۶۱ جایزه از رقابت های بین المللی کسب کردند.

 استرولر بر اثر حمله قلبی در سن ۳۶ سالگی پس از ۱۵ سال بازنشستگی (سال ۱۹۸۶) درگذشت.